Ewangelia (Mt 20, 1-16a)
Przypowieść o robotnikach w winnicy

Jezus opowiedział swoim uczniom następującą przypowieść: «Królestwo
niebieskie podobne jest do gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem,
aby nająć robotników do swej winnicy. Umówił się z robotnikami o denara
za dzień i posłał ich do winnicy. Gdy wyszedł około godziny trzeciej,
zobaczył innych, stojących na rynku bezczynnie, i rzekł do nich: „Idźcie i wy
do mojej winnicy, a co będzie słuszne, dam wam”. Oni poszli. Wyszedłszy
ponownie około godziny szóstej i dziewiątej, tak samo uczynił. Gdy wyszedł
około godziny jedenastej, spotkał innych stojących i zapytał ich: „Czemu tu
stoicie cały dzień bezczynnie?” Odpowiedzieli mu: „Bo nas nikt nie najął”.
Rzekł im: „Idźcie i wy do winnicy”. A gdy nadszedł wieczór, rzekł właściciel
winnicy do swego rządcy: „Zwołaj robotników i wypłać im należność,
począwszy od ostatnich aż do pierwszych”. Przyszli najęci około jedenastej
godziny i otrzymali po denarze. Gdy więc przyszli pierwsi, myśleli, że więcej
dostaną; lecz i oni otrzymali po denarze. Wziąwszy go, szemrali przeciw
gospodarzowi, mówiąc: „Ci ostatni jedną godzinę pracowali, a zrównałeś
ich z nami, którzy znosiliśmy ciężar dnia i spiekotę”. Na to odrzekł jednemu
z nich: „Przyjacielu, nie czynię ci krzywdy; czyż nie o denara umówiłeś się
ze mną? Weź, co twoje, i odejdź. Chcę też i temu ostatniemu dać tak samo
jak tobie. Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę? Czy na to złym
okiem patrzysz, że ja jestem dobry?” Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi».

W przypowieści wyróżnia się protest pracowników z pierwszych godzin. Są obrazem równoległym starszemu bratu z przypowieści o synu marnotrawnym. Ci, którzy przeżywają pracę dla Królestwa Bożego (praca w winnicy) jako duże obciążenie («którzyśmy znosili ciężar dnia i spiekoty» Mt 20,12), a nie jako przywilej, który dany jest im przez Boga; nie pracują w radości tej zależności, ale ze złym humorem sług. Dla nich wiara jest czymś, co związuje i zniewala, wśrodku czują są zazdrośni o tych, którzy “cieszą się życiem”, jako że traktują świadomość chrześcijańską jako hamulec, a nie jako boskie skrzydła, którenadają lotu życiu ludzkiemu. Uważają, że lepiej pozostać bezrobotnymi duchowo, niż żyć w świetle Słowa Bożego. Uważają, że należy im się zbawienie i są o nie zazdrośni. Wyraźnie kontrastuje porywczość z hojnością Ojca, «który pragnie,
by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy» (1 Tm 2,4), i dlatego
wzywa swą winnicę: «Pan jest dobry dla wszystkich i Jego miłosierdzie ogarnia wszystkie
Jego dzieła» (Ps 145,9).

Kontakt

ul. Kościelna 1

34-381 Przybędza

Parafia w mediach społecznościowych