Ewangelia (Mt 11, 2-11)

Na Chrystusie spełniają się proroctwa Gdy Jan usłyszał w więzieniu o czynach Chrystusa, posłał swoich uczniów z zapytaniem: «Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?» Jezus im odpowiedział: «Idźcie i oznajmijcie Janowi to, co słyszycie i na co patrzycie: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci zostają oczyszczeni, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto nie zwątpi we Mnie».

Gdy oni odchodzili, Jezus zaczął mówić do tłumów o Janie: «Co wyszliście obejrzeć na pustyni? Trzcinę kołyszącą się na wietrze? Ale co wyszliście zobaczyć? Człowieka w miękkie szaty ubranego? Oto w domach królewskich są ci, którzy miękkie szaty noszą. Po co więc wyszliście? Zobaczyć proroka? Tak, powiadam wam, nawet więcej niż proroka.
On jest tym, o którym napisano: „Oto Ja posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby przygotował Ci drogę”. Zaprawdę, powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. Lecz najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on». Jan Chrzciciel był nieugięty w swoim sposobie życia i trwania w Prawdzie,
co przyprawiło go o więzienie i męczeństwo. Nawet w więzieniu skutecznie rozmawia z Herodem. Jan pokazuje nam jak łączyć stanowczość charakteru z pokorą: «któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała» (J 1,27); «Potrzeba, by On wzrastał, a ja się umniejszał.» (J 3,30); cieszy się, że Jezus Chrystus będzie chrzcił więcej niż on, bo uważa siebie jedynie za “przyjaciela oblubieńca” (por. J 3,26). Jan uczy nas brać na poważnie naszą misję na ziemi: być chrześcijanami konsekwentnymi, którzy uważają się za synów Bożych i tak się zachowują. Powinniśmy zadać sobie pytanie: — Jak Maryja i Józef przygotowywali się na narodziny Jezusa Chrystusa? Jak my przygotowujemy się na upamiętnienie tego wydarzenia oraz na powtórne przyjście Pana na końcu czasów? Jak mówił Św. Cyryl Jerozolimski: «Głosimy przyjście Chrystusa - nie tylko pierwsze, ale i drugie, o wiele wspanialsze od pierwszego. Pierwsze zwiastowało cierpienie, drugie zaś przyniesie królewski diadem Bożego panowania».

W tę niedzielę Kościół trochę uprzedza radość Bożego Narodzenia i dlatego nazywa się ona “niedzielą radości”. A jest to radość szczególna. To radość łagodna, spokojna, to radość, która zawsze towarzyszy chrześcijaninowi. Nawet w trudnych momentach go nie opuszcza. Prawdziwy chrześcijanin nigdy nie traci pokoju.

Kontakt

ul. Kościelna 1

34-381 Przybędza

Parafia w mediach społecznościowych